Az önce lohusa sendromu hakkında sadece annenin yaşadığı duygusallık yazılmış aslında ciddi bir psikolojik rahatsızlıktır  diye bir eleştri aldım aslında sırf buyüzden başlığı lohusa sendromu değil lohusa sendromum olarak yazdım çünkü ben psikolog ya da bu konuda uzman değilim bu nedenle lohusa sendromu şudur diye ahkam kesmek istemedim yoksa biliyorum 6aydan uzun süre devam ettiği zaman çocuğuna zarar vermelere giden psikolojik hatta bazen ilaç tedavisi gerektiren bir ciddi bir rahatsızlık  olduğunu , buyüzden sadece kendi yaşadıklarımı, tecrübelerimi  yazdım. Ama haklı bir eleştiriydi haklı eleştirilere açığım bu nedenle bu paragrafı eklemek istedim yazıma

Lohusa sedromu dendiğinde hep gülen geçen ben, ilk sekiz gün mutluluktan uça uça bebeğime baktım ,emzirdim , giydirdim, altını değiştirdim,ne kabus gördüm ne öyle yok dışarı çıkma vs yi taktım kafama.
Anlayacağınız ilk sekiz gün lohusa sendromu filan yoktu. Taakiii birilerinin sütün yetmiyor mu?   a, çok emdi mide fesatı oldu çocuk, bu kadar saat emilir mi? kesin sütün yok, mama ver, sakın mama verme, doktor ne bilir onun çocuğu var mıymış? biz sizi nasıl büyyttük ? ,üşüyor o çocuk, ver bana diye diye habire kucağına almaya çalışmalara, uyusun diye gözünün içine baktığım çocuğun uyurken uyansın diye uğraşırmış gibi dokuna dokuna sevmelere, emzirirken utanıyomusun diye sormadan örtüyü açıp bakmalara, ya da çok giydirmişsin havale geçircek lere kadar... :D
tüm bunlar birikti birikti birikti saygıdan sustum filan derken 8.günün sonunda bir patladım , bir ağlamaya başladım görcektiniz. Şaka gibiydi.
O gün okadar ağlayınca rica ettim ailemden (lohusa sendromuna girmiyim diye yazlığa gitmiştik , ama ben daha çok sıkıldım çünkü herkes havuza girerkerken ben emzirmek için (saatlerce süren bir emzirmeden bahsediyorum) kendimi salona kapatmak zorunda kalıyordum. Birazda bu neden oldu sanırım sendromuma , Asel inşallah emen bebek olur diye dua eden ben bir de baktım ilk günden itibaren doysa da emip kucağımda kalmak istiyordu. Tuvalete bile gidemez duruma gelince e sendrom geliyorum dedi tabiki :)
Baktım olacak gibi değil ailemden rica ettim evime gidip , doğrusuyla yanlışıyla kendim bakmak istiyorum bebeğime , kocamla bebeğimle yalnız kalmak istiyorum izin verirseniz dedim
.Alınanlar oldu tabi ama eğer ki kırkım çıkana kadar susup olanlara göz yumsaydım olacakları düşünemiyorum millet zayıf  bu çocuk vs dedikçe üzülüyorum, doktora gidiyorum bak senin çocuğun zaten zayıf doğmamış ki şukadar kilo alması geriyordu almış, günde sekiz kere bez değiştiriyorsan zaten doyuyor, doğmasa o susarmı böyle diyor geçiyor, eve gidiyorum yine başlıyor. Şimdiden kalbini kırdıklarım varsa özür dilerim.
Neyse evime geçtikten sonra biraz daha rahatladım. En azından saat 5 e geldiğinde otomatik olarak gözümden yaş gelmiyordu :) , araştırdım yalnız olmadığımı bilmek, diğer annelerin yazdıklarını okumak bir nebze rahatlamamı sağladı. Benden beterleri de varmış hatta .İnanmazsınız öyle garip nedenlere ağladım ki şimdi hatırlayınca gülüyorum ama o zamanlar öyle değil di işte :) aaah hormonlar :D yine araştırdım hamilelik hormonları azalırken ağlama sinir yapıyormuş, hamileyken hormon iğnesi alanlarda daha çok oluyormuş (7aylıkken ve son ay erken gelmesin diye iğne olmuştum hatta evde kalmıştı az kaldı eve yakın hastaneye gidip bu iğneleri bana yapın dicektim sendromum geçsin diye :)  öyle birşey di ki sadece eşim gelince ve doktora gittiğimiz zaman  rahatlıyordum , bebiş her ağladığında ağlanılır mı? O bakamıyorum hissi berbat bişeymiş halbuki şimdi düşününce ne de güzel bakıyomuşum bebekime.
Resmen  bu çocuğa yazık hiç bişey bilmiyorum ve o sadece beni istiyor zavallı yavrum diye, bu çocuk çok güzel diye filan  ağladım :D (tamam gülün )
BURDAN YENİ LOHUSALARA SESLENİYORUM BAĞIRA BAĞIRA kimseyi karıştırmayın kendinize evinizde kocanızla misler gibi çıkarın kırkınızı , o sizin bebeğiniz bakamayacak olsanız Allah verrmezdi değil mi? :)  çok istiyorsanız (sanmam ama) yanınızda biri olsun ama o size baksın siz bebeğinize , herşeyi doktorunuza sorun, üşüyüp üşümediğine, nasıl nekadar emzireceğinize, sütünüzün yetip yetmediğine kendiniz karar verin. Tamam mama vermek ölüm değil (bu konuya geleceğim) ama boşu boşuna vermeye de gerek yok değil mi başkalarınyüzünden:) ozamanlar bu sendrom yüzünden bin kere daha hamile olabilirim ama bir kere daha lohusa olmam ikinci çocuğu yapanlar deli olmalı  filan diye düşünüyordum :) şimdi kendi elimle kardeşine kıyafet ayırıyorum :) herşeyin hayırlısı bakalım :)
40 günde geçti mi sendromum? Hayır . Hatta eşim  beni yemeğe çıkardı 40.gün kutlayalım neşem yerine gelsin diye  ama bebekime ağlama krizi gelince yiyemeden kalktık paket yaptırdık. Tam 45. Gün artık herşeye olabilir gözüyle bakıyordum ağlamıyordum enazından acıktı da ondan vs diyebiliyordum azıcık ağlamasına göz yumabilmeye,  başkasının kucağına verebilmeye başladım.

 Anlayışından , beni telkin eden konuşmalarından dolayı canım eşime, canım kardeşime ise  beni  rahatlatıp sendromdan çıkmama sebep olmasından ötürü çook çok teşekkür ederim İYiki benden  önce   doğum yapan bir kardeşim varmış dedim her gün . Lohusalar yalnız değilsiniz :) siz de hikayenizi yazarsanız çok sevinirm.